|
گروه ریاضی مقطع متوسطه شهرستان فریمان درباره وبلاگ پروردگارا ! مرا مدد کن تا دانش اندکم نه نردباني باشد براي فزوني غرور و تکبر و نه حلقه اي براي اسارت و نه دستمايه اي براي تجارت ،بلکه گامي باشد براي انسانيت و متفاوت ساختن زندگي خود و ديگران. همکاران ودانش آموزان عزیز جهت هرچه بهتر شدن وبلاگ نظرات خودرا به آدرس های زیر ارسال نماییند farimani.5079@Gmail.com fariman_a50r@yahoo.com آخرین مطالب
نويسندگان سه شنبه 15 / 10 / 1398برچسب:, :: 15:15 :: نويسنده : علیرضا محمودی
با عرض سلام و خسته نباشید خدمت شما بیننده عزیز و گرامی از اینکه این وبلاگ رو برای مشاهده انتخاب کردید خرسندیم امیدواریم مطالب این وبلاگ برای شما مفید واقع شود از شما بیننده گرامی درخواست میکنیم برای بهتر شدن هر چه بیشتر این وبلاگ نظرات گرانبهای خود را برای ما ارسال نمائید *** با تشکر *** شنبه 15 / 11 / 1392برچسب:, :: 16:35 :: نويسنده : علیرضا محمودی
دانش آموزان کلاس دوم تجربی نمونه قائم دربرگه جداگانه دارای مشخصات پاسخ دهند و درکلاس تحویل دهند امتیاز بگیرند
سه شنبه 13 / 11 / 1392برچسب:, :: 6:14 :: نويسنده : علیرضا محمودی
حل کن در کلاس تحویل بده ؛ جایزه بگیره
سه شنبه 13 / 11 / 1392برچسب:, :: 5:23 :: نويسنده : علیرضا محمودی
دانش آموزان عزیزی که با بنده درس دارند توجه داشته باشند درصورت پاسخ صحیح یک نمره مستمر دریافت می کنند. در متن انگلیسی زیر یک نکته مهم و جالب هست اگر مشخص کردی برند ه ای؟
برای دیدن در سایز بزرکتر دانلود کنید سه شنبه 8 / 10 / 1392برچسب:, :: 16:38 :: نويسنده : علیرضا محمودی
دوستان عزیز یک خانم معلمی در آمریکا کاری کرد که اسم او در تمام کتاب‌های تربیتی و پرورشی چاپ شد. تمام دوستانی که در دانشگاه، علوم تربیتی و روانشناسی تربیتی خوندن امکان ندارد که قضیه این خانم رو نخونده باشند. معلمی با ۲۸ سال سابقه کار به اسم خانم “دنا جامپ“. (deanna jump) خانم دُنا یک روز رفت سر کلاس با یک جعبه کفش. جعبه‌ی کفش رو گذاشت روی میز. به دانش آموزها گفت: « بچه ها میخوام “نمی تونم‌هاتون” رو یا بنویسید یا نقاشی کنید و این‌ها رو بیارید بریزید در جعبه‌ی کفشی که روی میز منه. » “من نمی‌تونم خوب فوتبال بازی کنم.” ” من نمی‌تونم دوچرخه سواری کنم.” “من نمی‌تونم درس ریاضی رو خوب یاد بگیریم” “من نمی‌تونم با رفیقم که قهر کردم، آشتی کنم” “من نمی‌تونم با داداشم روزی سه بار تو خونه دعوا نکنم” بچه‌های دبستانی شروع کردند به کشیدن نمی‌توانم‌هاشون… خودش هم شروع به نوشتن کرد. نمیتونم‌ها یکی یکی در جعبه‌ی کفش جا گرفت. وقتی همه‌ی نمی‌توانم ها جمع شد در جعبه رو بست و گفت: « بچه‌ها بریم تو حیاط مدرسه… » بیلی برداشت و گودالی حفر کرد. گفت: « بچه‌ها امروز می‌خوایم نمی‌تونم‌هامون رو دفن کنیم » جعبه رو گذاشت توی گودال و شروع کرد با بیل روی اون خاک ریختن. وقتی که تمام شد به سبک مسیحی‌ها گفت: « بچه‌ها دست‌های هم رو بگیرید » خودش هم شد پدر مقدس و شروع کرد به صحبت کردن. « ما امروز به یاد و خاطره‌ی شاد روان “نمی‌توانم” گرد هم آمدیم. او دیگر بین ما نیست. امیدوارم بازماندگان او “می‌توانم” و “قادر هستم” روزی همانند او در تمام جهان مشهور و زبان زد شوند و “نمی‌توانم” در آرامگاه ابدی خود به سر برد. » بچه‌ها وقتی وارد کلاس شدن دیدن مقداری کیک و مقدار زیادی پفک داخل کلاس گذاشته شده. وسط کیک یک مقوا بود و نوشته بود “مجلس ترحیم نمی‌توانم!” بعد از اینکه کیک رو خوردن، مقوا رو برداشت و چسبوند کنار تابلوی کلاس. نمی‌تونم‌هاتون رو بیارین لطفا... تا پایان اون سال تحصیلی، هر کدوم از بچه‌ها که به هر دلیلی به معلمش می‌گفت: “خانم، نمی‌تونم”، در جوابش خانم دنا یه لبخندی می‌زد و اون مقوا رو نشونش می‌داد و خود اون بچه حرفش رو می‌بلعید و ادامه نمی‌داد. پایان اون سال تحصیلی شاگردان خانم دُنا بالاترین نمره‌ی علمی رو در مدرسه‌ی خودشون کسب کردند. یه قول همین الان همه‌مون به هم دیگه بدیم. قول بدیم نمی‌توانم‌ها رو خاک کنیم. ......................
صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 7 صفحه بعد
پيوندها
Alternative content |
||||||||||||||||
|
تمامی حقوق این وبلاگ محفوظ است |طراحی : پیچک
|
||||||||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: